Άλλες παθήσεις μυοσκελετικού

Οι συχνότερες μυοσκελετικές παθήσεις που μπορεί να εμφανιστούν κάποια στιγμή στη ζωή όλων μας είναι:

• Οσφυαλγία ή Αυχεναλγία (Εκφυλισμός ή Κήλες στη Σπονδυλική Στήλη)

• Οστεοπόρωση

• Αρθρίτιδες (μεγάλων ή μικρών αρθρώσεων)

• Τραυματισμοί – Ρήξεις συνδέσμων (Διαστρέμματα)

• Τενοντίτιδες – Ενθεσοπάθειες λόγω υπέρχρησης ή επαναλαμβανόμενου τραυματισμού (Στροφικό πέταλο ώμου, Επικονδυλίτιδα)

• Θλάσεις – Ρήξεις μυών ή τενόντων (Προσαγωγοί, Αχίλλειος)

• Σύνδρομα παγίδευσης περιφερικών νεύρων (Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα)

Εάν εξαιρέσουμε το τραύμα είτε σε οξεία μορφή (ατύχημα, αθλητικές κακώσεις), είτε σε χρόνια μορφή (υπέρχρηση, επαναλαμβανόμενο τραύμα), όπως και τις παθήσεις του μυοσκελετικού με συγγενή, κληρονομική, μεταβολική ή αυτοάνοση αιτιολογία, η εμφάνιση παθήσεων του μυοσκελετικού έχει συχνά άμεση σχέση με:

• Τη γήρανση

• Την ποσότητα συχνής άσκησης

• Έναν τρόπο ζωής που περιλαμβάνει παχυσαρκία και κακή διατροφή

• Την παρατεταμένη κακή στάση σώματος όταν κάθεστε, περπατάτε ή σηκώνεστε

• Τη συχνή άρση μεγάλων βαρών

• Το κάθισμα για μεγάλες χρονικές περιόδους

• Συχνές επαναλαμβανόμενες κινήσεις

Η γήρανση και οι τραυματισμοί στο χώρο εργασίας είναι τα δύο κορυφαία γεγονότα που οδηγούν στην εμφάνιση παθήσεων του μυοσκελετικού. Όταν αναπτύσσεται μια μυοσκελετική διαταραχή, η καθιστική ζωή, οι κακές διατροφικές συνήθειες και το υπερβολικό βάρος επιδεινώνουν τη βαρύτητα και καθυστερούν την αποκατάσταση.

Γενικά σε μια παθολογία του μυοσκελετικού που έχει οξεία εμφάνιση, συσχετίζεται με πιθανό τραυματισμό και αφορά συγκεκριμένο σημείο του σώματός σας, ο ιατρός που χρειάζεστε είναι ο Ορθοπαιδικός. Όσον αφορά τις χρόνιες περιπτώσεις ο Ορθοπαιδικός είναι ο κατάλληλος για την αντιμετώπιση παθήσεων που μπορούν να συσχετιστούν με το εργασιακό περιβάλλον (κακή στάση, άρση βαρών, επαναλαμβανόμενες κινήσεις) και αφορούν συνήθως συγκεκριμένο σημείο του σώματός σας (π.χ. Αυχένα, Μέση, Γόνατο, Ώμο κλπ.).

Όταν οι ενοχλήσεις σας είναι γενικευμένες (πονάει όλο το σώμα), αφορούν πολλές διαφορετικές αρθρώσεις σε διαφορετικούς χρόνους (π.χ. ώμος σήμερα, γόνατο πριν μερικούς μήνες, ισχίο πέρσι κλπ.) ή αν υπάρχει ιστορικό ρευματολογικής νόσου στην οικογένεια, τότε ο ιατρός απ’ τον οποίο πρέπει να ξεκινήσετε είναι μάλλον ο Ρευματολόγος.

Σε συγγενείς παθολογίες του μυοσκελετικού ο υπεύθυνος ιατρός πέραν του Παιδιάτρου είναι και ο Παιδοορθοπαιδικός. Οι μεταβολικές παθήσεις του μυοσκελετικού όπως και οι νεοπλασίες αποτελούν αντικείμενο συνδυασμού ειδικοτήτων (Ορθοπαιδικού, Ενδοκρινολόγου, Ογκολόγου κλπ.)

Το θεραπευτικό πλάνο για μια μυοσκελετική πάθηση, όπως και η διαγνωστική διαδικασία, εξαρτάται από την ίδια την πάθηση. Γενικά όμως τα θεραπευτικά πλάνα για τις μυοσκελετικές παθήσεις θα περιλαμβάνουν έναν συνδυασμό θεραπευτικών διαδικασιών και σκευασμάτων από τα ακόλουθα:

• Φάρμακα που περιλαμβάνουν τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη (ΜΣΑΦ), Ρευματολογικά, Βιολογικούς παράγοντες κ.λπ.

• Ενέσιμες θεραπείες (Βιολογικές θεραπείες, Υαλουρονικό οξύ, στεροειδή για μείωση της φλεγμονής)

• Χειρουργική επέμβαση για την αντικατάσταση των αρθρώσεων, την επανόρθωση των οστών ή την αποκατάσταση ρήξεων σοβαρά εκφυλισμένων ή αποσαθρωμένων μαλακών ιστών, την απελευθέρωση νεύρων, τενόντων κλπ.

• Φυσικοθεραπεία ή εργοθεραπεία για τη βελτίωση του εύρους κίνησης και δύναμης

• Ασκήσεις που δυναμώνουν και διατείνουν τους μύες, διατηρούν τις αρθρώσεις ευκίνητες και βελτιώνουν τη συνολική φυσική κατάσταση

• Δίαιτες για απώλεια βάρους εάν είστε υπέρβαροι ή παχύσαρκοι

• Σχεδιασμός υγιεινής διατροφής

• Θεραπευτικό μασάζ

Κοινός παρονομαστής σε όλο το θεραπευτικό σχεδιασμό είναι η διαχείριση του πόνου. Μπορεί να υπάρχει οξύς ή χρόνιος πόνος, νευρικός πόνος, μυοσκελετικός πόνος, πόνος στις αρθρώσεις και άλλα είδη πόνου. Μερικές φορές ο πόνος μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνος του με ζεστά ή κρύα επιθέματα και απλά παυσίπονα, αλλά σε πιο περίπλοκες και σοβαρές περιπτώσεις, ο πόνος αντιμετωπίζεται με ισχυρότερα, συνταγογραφούμενα φάρμακα και άλλες θεραπείες.

Όσον αφορά την εμφάνιση μυοσκελετικών παθήσεων στον εργασιακό χώρο, επισημάναμε ότι εντοπίζονται εμβιομηχανικοί – εργονομικοί, ψυχοκοινωνικοί και ιδιοσυστασιακοί (που οφείλονται στον εργαζόμενο) παράγοντες κινδύνου. Υπάρχουν τρεις κύριοι εργονομικοί παράγοντες κινδύνου: Η υψηλή συχνότητα επαναληπτικών εργασιών, η άσκηση μεγάλων δυνάμεων στο σώμα και οι επαναλαμβανόμενες – παρατεταμένες άβολες στάσεις. Η έκθεση σε αυτούς τους παράγοντες κινδύνου στο χώρο εργασίας θέτει τους εργαζόμενους σε υψηλότερο επίπεδο κινδύνου για ανάπτυξη μυοσκελετικών παθήσεων. Η υψηλή συχνότητα επαναληπτικών εργασιών (πολλές εργασίες ή και κύκλοι εργασίας που έχουν επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα και συχνά ελέγχονται από ωριαίους ή καθημερινούς στόχους παραγωγής και διαδικασίες εργασίας), η άσκηση μεγάλων δυνάμεων στο σώμα (πολλές εργασίες απαιτούν υψηλά φορτία δύναμης στο ανθρώπινο σώμα και ακολούθως η μυϊκή προσπάθεια αυξάνεται ως απόκριση στις υψηλές απαιτήσεις δύναμης, αυξάνοντας τη σχετική κόπωση) και οι επαναλαμβανόμενες/παρατεταμένες άβολες στάσεις (Οι άβολες στάσεις ασκούν υπερβολική δύναμη στις αρθρώσεις και υπερφορτώνουν τους μύες και τους τένοντες γύρω από την επηρεασμένη άρθρωση) κουράζουν το σώμα του εργαζόμενου πέρα ​​από την ικανότητά του να ανακάμψει, οδηγώντας σε μυοσκελετική ανισορροπία και τελικά σε εμφάνιση της παθολογίας. Είναι προφανές ότι ο εργαζόμενος λίγο μπορεί να επηρεάσει τους παράγοντες αυτούς αφού αποτελούν μέρος του σχεδιασμού του εργασιακού χώρου. Μικρές παρεμβάσεις στο ατομικό setting του χώρου εργασίας, όπως π.χ. η τοποθέτηση ψηλότερα του τερματικού Η/Υ για να μην καταπονείται ο αυχένας, τοποθέτηση μαλακού επιαγκωνίου για να μην πιέζεται το ωλένιο νεύρο ή ειδικού mouse pad με σιλικόνη για προστασία του μέσου νεύρου στον καρπό, μπορούν να αποδώσουν μεγάλα οφέλη.

Αν επικεντρωθούμε δε στους ατομικούς (ιδιοσυστασιακούς) παράγοντες κινδύνου, αυτούς δηλαδή που αφορούν το ίδιο τον εργαζόμενο, θα δούμε ότι είναι αρκετά και σημαντικά αυτά που μπορούμε να κάνουμε στην προσπάθειά μας να περιορίσουμε την πιθανότητα ανάπτυξης μιας παθολογίας του μυοσκελετικού. Η βιβλιογραφία έχει αναδείξει τους παρακάτω ιδιοσυστασιακούς παράγοντες κινδύνου τους οποίους εμείς μπορούμε και πρέπει να αναστρέψουμε για να προφυλαχθούμε αποτελεσματικά από τις μυοσκελετικές παθήσεις:

• Κακές εργασιακές πρακτικές. Οι εργαζόμενοι που χρησιμοποιούν κακές τεχνικές εργασίας, χρησιμοποιούν λανθασμένα τη μηχανική του σώματος και τις τεχνικές ανύψωσης βαρέων αντικειμένων, εισάγουν περιττούς παράγοντες κινδύνου που μπορούν να συμβάλουν στην εμφάνιση μυοσκελετικών παθήσεων. Αυτές οι κακές τεχνικές ή πρακτικές δημιουργούν περιττό στρες στο σώμα τους, που αυξάνει την κούραση και μειώνει την ικανότητα του σώματός τους να αναρρώσει σωστά.

• Κακές γενικές συνήθειες υγείας. Οι εργαζόμενοι που καπνίζουν, πίνουν υπερβολικά, είναι παχύσαρκοι ή παρουσιάζουν πολλές άλλες κακές συνήθειες υγείας θέτουν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο όχι μόνο για μυοσκελετικές διαταραχές, αλλά και για άλλες χρόνιες ασθένειες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία τους.

• Κακή ανάπαυση και ανάρρωση. Οι μυοσκελετικές παθήσεις αναπτύσσονται όταν η κόπωση ξεπερνά τις δυνατότητες αποκατάστασης των εργαζομένων, προκαλώντας μυοσκελετική ανισορροπία. Οι εργαζόμενοι που δεν έχουν επαρκή ανάπαυση και ανάρρωση θέτουν τους εαυτούς τους σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

• Κακή διατροφή, φυσική κατάσταση και ενυδάτωση. Έχει καταγραφεί ότι στον λεγόμενο ΄΄προηγμένο΄΄ δυτικό κόσμο, ένας ανησυχητικός αριθμός ανθρώπων είναι υποσιτισμένοι, αφυδατωμένοι και σε τόσο φτωχό επίπεδο φυσικής κατάστασης που η ανάβαση μιας σκάλας κόβει την ανάσα σε πολλούς ανθρώπους. Οι εργαζόμενοι που δεν φροντίζουν το σώμα τους διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν τόσο μυοσκελετικά όσο και χρόνια προβλήματα υγείας.

Η έκθεση σε αυτούς τους ατομικούς παράγοντες κινδύνου θέτει τους εργαζόμενους σε υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης μυοσκελετικών παθήσεων Ακριβώς όπως οι παράγοντες κινδύνου στο χώρο εργασίας (εργονομικοί – ψυχοκοινωνικοί), οι ατομικοί παράγοντες κινδύνου είναι εξίσου σημαντικοί. Όταν λοιπόν, ένας εργαζόμενος χρησιμοποιεί κακές πρακτικές εργασίας, έχει κακές συνήθειες υγείας, δεν ξεκουράζεται και δεν αναρρώνει επαρκώς και δεν φροντίζει το σώμα του με ένα καλό πρόγραμμα διατροφής και φυσικής κατάστασης, διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο η κόπωση του να ξεπεράσει τις δυνατότητες αποθεραπείας του. Έχοντας κανείς ένα κακό γενικό προφίλ υγείας διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξει μυοσκελετική ανισορροπία και τελικά μια πάθηση του μυοσκελετικού.

Για τους περισσότερο ηλικιωμένους τώρα,

είναι κοινή παραδοχή ότι η συχνή άσκηση (και ιδιαίτερα η αερόβια), η επιδίωξη σωματικής δραστηριότητας, η απώλεια βάρους με ταυτόχρονη ενδυνάμωση και η προπόνηση ισορροπίας είναι οι ιδανικές παρεμβάσεις για την προστασία από συχνή εμφάνιση παθήσεων του μυοσκελετικού και ιδιαίτερα από τον πόνο στη μέση και τον αυχένα, την οστεοαρθρίτιδα και τις πτώσεις.

Ορισμένες μυοσκελετικές παθήσεις (γενετικές, μεταβολικές, αυτοάνοσες κλπ.) είναι προφανές ότι δεν μπορούν να προληφθούν. Ακόμη και σε αυτές όμως τις περιπτώσεις, η διατήρηση καλής φυσικής κατάστασης, κανονικού βάρους και καλής στάσης του σώματος μαζί με την υγιεινή διατροφή και ένα πρόγραμμα εξάσκησης μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στην ελαχιστοποίηση των συμπτωμάτων των μυοσκελετικών αυτών παθήσεων και στη βελτίωση του χρόνου αποθεραπείας τους, όπου αυτό έχει εφαρμογή.